(PAP) Przedstawione przez Komisję Nadzoru Finansowego uzupełnienie stanowiska z grudnia 2018 roku w sprawie zachęt dla dystrybutorów rozwiązuje wcześniejsze niejasności i zdejmuje wiele ryzyk, które powstały po wprowadzeniu Mifid 2 w Polsce - ocenia Marek Rybiec, wiceprezes Związku Niezależnych Instytucji Finansowych Marek Rybiec.
"Wydane dzisiaj uzupełnienie stanowiska KNF z 21 grudnia 2018 roku w sprawie zachęt jest stanowiskiem dobrym dla rynku i dobrym dla klientów. Jest to podejście pragmatyczne, czego w przeszłości mocno brakowało w UKNF" - powiedział PAP Biznes Marek Rybiec.
Rybiec, który oprócz funkcji wiceprezesa Związku Niezależnych Instytucji Finansowych jest też założycielem niezależnego dystrybutora iWealth, ocenia, że stanowisko KNF przede wszystkim uwzględnia to, w jaki sposób rynek dystrybucji funduszy funkcjonuje.
"Rozwiązuje wcześniejsze niejasności i zdejmuje wiele ryzyk, z którymi mieliśmy do czynienia po wprowadzeniu MIFID2 w Polsce. Nazwałbym je stanowiskiem zdroworozsądkowym, ponieważ jest to prawo, czy też raczej interpretacja prawa, oparta na praktycznym podejściu do funkcjonującego rynku" - powiedział Rybiec.
W opinii Marka Rybca, najważniejsze kwestie uregulowane przez to stanowisko to możliwość pobierania marży jako element zachęt, dużo szerszy i otwarty katalog kosztów uwzględnianych na potrzeby kalkulowania zachęt, możliwość określania wynagrodzenia z tytułu zachęt w formie procentowej od wartości aktywów funduszu, a także zdefiniowanie szerokiego zakresu instrumentów finansowych.
"Stanowisko to zostało wypracowane podczas cyklu spotkań przedstawicieli KNF z czterema izbami funkcjonującymi na tym rynku i osobiście bardzo doceniam zarówno fakt otwarcia się KNF na dyskusję z rynkiem, jak również na wysłuchanie jego postulatów i stworzenia stanowiska, które realnie tworzy rynek dystrybucji bardziej transparentnym i pozytywnie uregulowanym. Traktuję to stanowisko jako duży, pozytywny krok KNF w stronę rynku" - powiedział Marek Rybiec.
O szczegółach uzupełnienia stanowiska KNF z grudnia 2018 roku PAP Biznes informował w czwartek.
UKNF określa w nim, że dopuszczalne jest uzyskanie przez dystrybutora benefitów z zachęt. Pobieranie marży od zachęt musi być proporcjonalne do korzyści, którą usługa przynosi klientowi lub potencjalnemu klientowi. Zarówno zasady jej pobierania, jak i jej wysokość powinny być przedmiotem wnikliwej analizy pod kątem konfliktu interesów.
KNF zaznacza przy tym, że wraz ze wzrostem liczby klientów korzystających z usług, dystrybutor nie jest zobowiązany do obniżenia wynagrodzenia na świadczoną usługę, gdyż w dalszym ciągu przynosi ona wymierną korzyść klientowi.
"Za nieprawidłową należy uznać praktykę pobierania zachęt w kwocie wyższej niż cena rynkowa tej usługi. Wyznacznikiem wartości usługi powinny być kryteria wyceny rynkowej tej usługi lub inne obiektywne kryteria przyjęte przez dystrybutora/TFI" - napisano w uzupełnieniu stanowiska UKNF.
UKNF wskazał typy kosztów, w oparciu o które można dokonywać rozliczeń dla usługi doradztwa inwestycyjnego i zapewnienia dostępu do szerokiego zakresu instrumentów finansowych, jeśli dystrybutor i TFI zdecydują się na model rozliczenia w oparciu o koszty świadczonej usługi powiększone o marżę.
W ocenie UKNF, za dopuszczalne przy szacowaniu wartości usługi doradztwa inwestycyjnego i zapewnienia dostępu do szerokiego zakresu instrumentów finansowych do ustalenia wysokości zachęt z tego tytułu można uznać m.in. koszty osobowe i rzeczowe punktów obsługi klienta proporcjonalnie do wartości świadczonej usługi, koszty utrzymania i rozwoju infrastruktury IT w zakresie, w jakim jest ona niezbędna do świadczenia usługi, koszty szkoleń pracowników, koszty związane z pozyskaniem informacji analitycznych, koszty dojazdu do klienta, koszty wynagrodzenia członków organów dystrybutora, koszty osobowe jednostek/podmiotów wspierających np. departamentów prawnych czy compliance.
Za niezasadne przy szacowaniu wartości usługi doradztwa inwestycyjnego i zapewnienia dostępu do szerokiego zakresu instrumentów finansowych do ustalenia wysokości zachęt z tego tytułu UKNF uznaje m.in. koszty spotkań z klientami poza siedzibą dystrybutora, koszty reprezentacyjne dystrybutora, a także koszty marketingu i reklamy (osobowe i rzeczowe) instrumentów finansowych znajdujących się w ofercie firmy inwestycyjnej.
UKNF podał też, że w celu zapewnienia dostępu do szerokiego zakresu instrumentów finansowych w ofercie danego dystrybutora powinny znajdować się instrumenty finansowe emitowane lub wystawiane przez podmioty nie należące do tej samej grupy kapitałowej, do której należy dystrybutor, lub przez podmioty niepozostające z nim w bliskich powiązaniach, w tym odpowiednia liczba jednostek uczestnictwa różnych funduszy inwestycyjnych zarządzanych przez towarzystwa nienależące do tej samej grupy kapitałowej, do której należy dystrybutor.
Pod koniec grudnia 2018 roku Urząd Komisji Nadzoru Finansowego, w ramach wytycznych dotyczących unijnych regulacji MIFID II, podał listę tzw. zachęt, czyli usług, za które towarzystwa funduszy inwestycyjnych mogą płacić dystrybutorom.
Generalną zasadą jest możliwość płacenia tylko za takie usługi, które podnoszą jakość obsługi klienta i przynoszą wymierną korzyść klientowi lub potencjalnemu klientowi. Towarzystwa nie mogą natomiast płacić za samą sprzedaż funduszy. Jednocześnie Komisja podała listę czynności, za które prowizja dystrybutorom się nie należy.
Od tamtej pory między UKNF a przedstawicielami rynku kapitałowego, w tym dystrybutorów, TFI, banków i domów maklerskich, toczyły się rozmowy w celu wypracowania rozwiązań, które byłyby konsensusem rynkowym w zakresie interpretacji, co jest zachętą i za co można pobierać opłaty i w jakiej wysokości.
Dystrybutorzy obawiali się także, że wytyczne UKNF dotyczące zachęt sprawią, że ich rentowność spadnie. Zgodnie z rozporządzeniem, od towarzystw funduszy inwestycyjnych dystrybutor może otrzymać zwrot poniesionych i udokumentowanych kosztów za usługi podnoszące jakość usługi dla klienta, bez możliwości nakładania jakiejkolwiek marży. Dystrybutorzy zgłaszali też obawy, że istnieje szereg wątpliwości, co w praktyce można uznać za nakłady na podnoszenie jakości dla klienta. (PAP Biznes)