(PAP) Urząd Komisji Nadzoru Finansowego dopuszcza możliwość pobierania przez dystrybutorów marży przy jednoczesnym zapewnieniu proporcjonalnej korzyści klientowi - wynika z uzupełnienia „Stanowiska UKNF w sprawie przyjmowania i przekazywania zachęt w związku ze świadczeniem usług przyjmowania i przekazywania zleceń", do którego dotarła PAP Biznes.
W przedstawionym w tym tygodniu na spotkaniu z przedstawicielami rynku kapitałowego uzupełnieniu do swojego stanowiska UKNF określa, że dopuszczalne jest uzyskanie przez dystrybutora benefitów z zachęt. Pobieranie marży od zachęt musi być proporcjonalne do korzyści, którą usługa przynosi klientowi lub potencjalnemu klientowi. Zarówno zasady jej pobierania, jak i jej wysokość powinny być przedmiotem wnikliwej analizy pod kątem konfliktu interesów.
KNF zaznacza przy tym, że wraz ze wzrostem liczby klientów korzystających z usług, dystrybutor nie jest zobowiązany do obniżenia wynagrodzenia na świadczoną usługę, gdyż w dalszym ciągu przynosi ona wymierną korzyść klientowi.
"Za nieprawidłową należy uznać praktykę pobierania zachęt w kwocie wyższej niż cena rynkowa tej usługi. Wyznacznikiem wartości usługi powinny być kryteria wyceny rynkowej tej usługi lub inne obiektywne kryteria przyjęte przez dystrybutora/TFI" - napisano w uzupełnieniu stanowiska UKNF.
Pod koniec grudnia 2018 roku Urząd Komisji Nadzoru Finansowego, w ramach wytycznych dotyczących unijnych regulacji MIFID II, podał listę tzw. zachęt, czyli usług, za które towarzystwa funduszy inwestycyjnych mogą płacić dystrybutorom.
Generalną zasadą jest możliwość płacenia tylko za takie usługi, które podnoszą jakość obsługi klienta i przynoszą wymierną korzyść klientowi lub potencjalnemu klientowi. Towarzystwa nie mogą natomiast płacić za samą sprzedaż funduszy. Jednocześnie Komisja podała listę czynności, za które prowizja dystrybutorom się nie należy.
Od tamtej pory między UKNF a przedstawicielami rynku kapitałowego, w tym dystrybutorów, TFI, banków i domów maklerskich, toczyły się rozmowy w celu wypracowania rozwiązań, które byłyby konsensusem rynkowym w zakresie interpretacji, co jest zachętą i za co można pobierać opłaty i w jakiej wysokości.
Dystrybutorzy obawiali się także, że wytyczne UKNF dotyczące zachęt sprawią, że ich rentowność spadnie. Zgodnie z rozporządzeniem od towarzystw funduszy inwestycyjnych dystrybutor może otrzymać zwrot poniesionych i udokumentowanych kosztów za usługi podnoszące jakość usługi dla klienta, bez możliwości nakładania jakiejkolwiek marży. Dystrybutorzy zgłaszali też obawy, że istnieje szereg wątpliwości co w praktyce można uznać za nakłady na podnoszenie jakości dla klienta.
UKNF wskazał w swoim najnowszym uzupełnieniu do stanowiska typy kosztów, w oparciu o które można dokonywać rozliczeń dla usługi doradztwa inwestycyjnego i zapewnienia dostępu do szerokiego zakresu instrumentów finansowych, jeśli dystrybutor i TFI zdecydują się na model rozliczenia w oparciu o koszty świadczonej usługi powiększone o marżę.
W ocenie UKNF za dopuszczalne przy szacowaniu wartości usługi doradztwa inwestycyjnego i zapewnienia dostępu do szerokiego zakresu instrumentów finansowych do ustalenia wysokości zachęt z tego tytułu można uznać m.in. koszty osobowe i rzeczowe punktów obsługi klienta proporcjonalnie do wartości świadczonej usługi, koszty utrzymania i rozwoju infrastruktury IT w zakresie, w jakim jest ona niezbędna do świadczenia usługi, koszty szkoleń pracowników, koszty związane z pozyskaniem informacji analitycznych, koszty dojazdu do klienta, koszty wynagrodzenia członków organów dystrybutora, koszty osobowe jednostek/podmiotów wspierających np. departamentów prawnych czy compliance.
Za niezasadne przy szacowaniu wartości usługi doradztwa inwestycyjnego i zapewnienia dostępu do szerokiego zakresu instrumentów finansowych do ustalenia wysokości zachęt z tego tytułu UKNF uznaje m.in. koszty spotkań z klientami poza siedzibą dystrybutora, koszty reprezentacyjne dystrybutora, a także koszty marketingu i reklamy (osobowe i rzeczowe) instrumentów finansowych znajdujących się w ofercie firmy inwestycyjnej.
UKNF podał też, że w celu zapewnienia dostępu do szerokiego zakresu instrumentów finansowych w ofercie danego dystrybutora powinny znajdować się instrumenty finansowe emitowane lub wystawiane przez podmioty nienależące do tej samej grupy kapitałowej, do której należy dystrybutor, lub przez podmioty niepozostające z nim w bliskich powiązaniach, w tym odpowiednia liczba jednostek uczestnictwa różnych funduszy inwestycyjnych zarządzanych przez towarzystwa nienależące do tej samej grupy kapitałowej, do której należy dystrybutor. (PAP Biznes)