Na poły świąteczne i tuż poświąteczne notowania rządzą się jakby swoimi prawami. Stąd nawet ekspresyjne, np. kilkuprocentowe zmiany cen, przypominają raczej starcia harcowników niż regularne „bitwy trendów”. Tych zaś w drugim kwartale zapewne nie zabraknie, choć ich główna arena nie musi się ograniczać do parkietów paliwowych. W trakcie trzech pierwszych miesięcy tego roku ceny ropy naftowej spadły, w zależności od gatunku od –4,2% (Brent) do –11,6% (WTI), przekładając się na ceny otwarcia w II kw. br. w wysokości, odpowiednio: 55,12 USD/bbl i 47,48 USD/bbl.
W centrum wydarzeń znalazło się teraz historyczne porozumienie z Teheranem, niemniej w dużym stopniu może być ono już uwzględnione w cenach paliw, a napływające wkrótce, pewnie też często sprzeczne informacje na temat odbudowywania paliwowych mocy wytwórczych przez Iran, będą działały na notowania raczej stabilizująco. Świadomość pojawienia się takiej kakofonii sprawia, że gros analityków artykułuje prognozy w dłuższej perspektywie (do końca 2015 r.), ale i tu pojawia się spory rozziew. Spotkać można prognozy zakładające wpierw zejście cen WTI do ok. 30 USD/bbl i następnie stabilizację w docelowym przedziale 50 – 60 dolarów (np. Bayerische Landesbank), jak i te oczekujące (np. wg scenariusza ekspertów Merrill Lynch) marszu do poziomu 90 USD.
Jeśli w kolejnych tygodniach ugruntuje się przekonanie, że nie tylko czerwcowe, lecz nawet wrześniowe zaostrzenie polityki monetarnej w USA - ze względu na rzeczywistą (a nie uproszczoną statystycznie) słabość amerykańskiego rynku pracy, nie jest już takie prawdopodobne, jak dotychczas sądzono, to wówczas do góry mogą ruszyć ceny złota. Dominujący zatem aktualnie czynnik dezinflacyjny byłby w takiej sytuacji - wtórny.
W trakcie I kw. br. kurs „elektronicznej” uncji kruszcu wzrósł jedynie w skali mikroskopijnej (+0,03%), natomiast w ramach fixingu obniżył się z 1206,00 do 1187,00 dolarów, czyli o –1,5%. Średnia fixingowa cena złota wynosi obecnie ok. 1217 USD, i jest o ok. 120 dolarów niższa niż o tym samym czasie przed rokiem.
Lepiej od „żółtego” zachowywał się podczas trzech pierwszych miesięcy br. „biały metal”`, zyskujący od +3,6% (sieć) do +3,9% (fixing). Generalnie srebro było w tym czasie praktycznie najsilniejszą kategorią wśród metali. O tyle nie było to trudne, bo „szeroki” segment metali przemysłowych znalazł się dość znacznie „pod kreską”: aluminium (–3,7%), cyna (–13,5%), cynk (–4,6%) miedz –4,2% (choć w okresie luty - marzec było to już +9,3% !), nikiel (–16,4%), ołów (–3,1%).
Metale kolorowe od lat są „zakładnikami” koniunktury w Chinach. „Pogodzenie się” inwestorów z wolniejszym tempem wzrostu gospodarki Państwa Środka - w połączeniu z luźniejszą w dalszym ciągu polityką monetarną w USA, może spowodować, że ceny „czerwonego metalu” niepostrzeżenie dotrą w okolice 7 tys. dolarów za tonę, i wcale to nie będzie musiało oznaczać kresu tegorocznej wędrówki „na północ”.
Okres trzech miesięcy 2015 r. upłynął na rynkach towarów rolno – spożywczych pod znakiem „czerwieni”, z wyjątkiem na bawełnę (+4,7%). Skala spadków cen nierzadko była dwucyfrowa, niemniej w obecnym cyklu towarowym nie jest już tak, że to co najwięcej dotychczas traciło musi w warunkach podmuchu lepszej koniunktury równie dużo – na zasadzie wahadła - zyskiwać.
W poprzednim tygodniu polecono uwadze czytelników naszych stron m.in. pszenicę, która potem w tygodniu zyskała pomiędzy +4,4% („zwykła”) a +5,9% (Kansas). Niespokojność północnej części Afryki i Bliskiego Wschodu, będzie najprawdopodobniej przekładała się na zwiększone zakupy tego zboża ze strony Egiptu, ale także i innych krajów regionu, z państwami Zatoki Perskiej - włącznie. Póki co zbóż na świecie jednak nie brakuje, a żniwa na obu półkulach zapowiadają się całkiem dobrze.
Pewną niewiadomą dla zbożowych parkietów pozostaje ciągle podaż eksportowa z Rosji i Ukrainy. Nie raz była o tym ostatnimi czasy mowa, i nie raz jeszcze do tego tematu będziemy pewne powracać.
Poświąteczny tydzień może upłynąć pod znakiem obudowywania zużytych na Wielkanoc zapasów produktów spożywczych. Z naturalnych niejako w tym kontekście przyczyn - w pierwszej kolejności wśród tzw. softów dotyczyć to powinno kakao. W przypadku kawy, gdzie cena w okresie styczeń – marzec obniżyła się od –9,7% (Robusta) do –21,0% (Arabica) lepiej wpierw nadsłuchiwać wieści o przebiegu kwietniowych zbiorów na połowie światowych plantacji. Ciągle natomiast brak jest przekonywujących sygnałów do poprawnego zinterpretowania tzw. punktów zwrotnych dla cen cukru. W I kw. br. zsunęły się one o dalsze: –8,9% (biały) i –17,5% (trzcinowy). Zmiana trendu najprawdopodobniej jest bliska, ale namierzenie „dołka” – niezmiennie pozostaje sporym wyzwaniem.
Wojciech Szymon Kowalski
EFIX Dom Maklerski SA