Morgan Stanley prognozuje utrzymanie się ceny ropy Brent w rejonie $65 za baryłkę przez dłuższy okres, podczas gdy analitycy Goldman Sachs oczekują "chwilowego" rajdu w okolice $75.
Niezależnie od prognozy, bezprecedensowy rozmiar cięć produkcji ropy w Arabii Saudyjskiej wydaje się być zarówno dobrodziejstwem, jak i zmorą dla Rijadu, który zarabia więcej na każdej beczce, ryzykując jednocześnie cenny udział w rynku na rzecz konkurentów zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i w Azji.
Szczególnie niebezpieczne dla Wielkiej Brytanii jest fakt, że główne firmy naftowe takie jak Exxon Mobil (NYSE:XOM) i Chevron (NYSE:CVX) uzurpują sobie tak duże zdolności produkcyjne w USA w zakresie wydobycia ropy z łupków, że w nadchodzących latach staną się tak samo wpływowe, jak Organizacja Krajów Eksportujących Ropę Naftową (OPEC) w zakresie transportu surowca na rynki azjatyckie i dyktowania cen na nich.
Nowy "OPEC" gigantów?
To, jak mówi John Kilduff, założyciel nowojorskiego funduszu hedgingowego Again Capital, stanowiłoby "bardzo niepewny krajobraz dla przyszłości saudyjskiej ropy naftowej" oraz "niewiarygodną szansę dla gigantów, aby stać się pewnego rodzaju OPEC".
Świat dostrzega, jak może wyglądać przyszłość po tym, jak Exxon Mobil i Chevron ogłosiły niedawno plany zwiększenia o prawie milion baryłek dziennie ich obecnej produkcji w czołowym amerykańskim Basenie Permskim. Exxon Mobil poszedł o krok dalej, mówiąc, że spodziewa się dwucyfrowego zwrotu z inwestycji w tamtym regionie, nawet przy niskich cenach ropy naftowej. Na przykład, przy 35 USD za baryłkę, produkcja z rejonu Basen Permskiego będzie miała średni zwrot na poziomie ponad 10% - przekonuje koncern.
Jeśli było by to prawdą, oznaczałoby to, że w szczytowym momencie ubiegłorocznego załamania rynku ropy naftowej, gdy cena amerykańskiej West Texas Intermediate spadła do około 43 USD za baryłkę, Exxon Mobil nadal zarabiałby na Basenie Permskim - podczas gdy państwowy koncern naftowy Arabii Saudyjskiej Aramco i narodowe koncerny naftowe wielu krajów Bliskiego Wschodu były pozbawione gotówki.
Koncerny zarabiają na łupkach
W poniedziałkowym raporcie Bloomberg potwierdzono wypowiedzi Exxon Mobil, w którym stwierdzono, że duże spółki naftowe, które ucierpiały w wyniku krachu na rynku w 2014 r., nauczyły się sztuki przetrwania w czasach niższych cen. Obecnie osiągają zyski podobne do tych, które osiągały przy 100 dolarach za baryłkę, po podzieleniu się projektami w prawie każdej niszy, od zaworów podwodnych po pompy, aby zapewnić standardowe i zrównoważone koszty, a także inwestując w ekonomiczne amerykańskie łupki, a nie drogie, dalekosiężne projekty na całym świecie. Wydatki ośmiu największych firm naftowo-gazowych spadły w ubiegłym roku do 118 miliardów dolarów, co oznacza spadek o 45% w stosunku do szczytowego poziomu sprzed kryzysu, wynoszącego 215 miliardów dolarów w 2013 roku.
Raport Bloomberga zwraca również uwagę na fakt, że niższe koszty nie oznaczają słabszego rozwoju ani słabszych rentowności. Dominick Chirichella z Instytutu Zarządzania Energią w Nowym Jorku zauważa, że liczba czynnych amerykańskich wiertni spadła o 48% w stosunku do stanu z października 2014 r., podczas gdy kraj produkował 36% więcej ropy. Według amerykańskiej Agencji Informacji Energetycznej (U.S. Energy Information Administration), całkowita produkcja ropy naftowej osiągnęła obecnie rekordowy poziom 12,2 mln baryłek ropy naftowej i oczekuje się, że do końca 2020 roku osiągnie poziom 13 mln baryłek.
Prognozy wskazują, że do 2025 roku Stany Zjednoczone będą produkować około 24 mln baryłek dziennie, więcej ropy naftowej i pochodnych niż Arabia Saudyjska i Rosja razem wzięte. Wynika to częściowo z ogromnego skoku wydajności odwiertów, jednego z wielu ewoluujących cudów przemysłu łupkowego, o którym nie mówi się tak wiele, jak o rekordowych ilościach wydobywanej ropy.
W głównym nurcie dyskusji na temat energii brakuje również potencjału dla Big Oil, który może stać się jeszcze większy poprzez pochłonięcie mniejszych, niezależnych producentów, którzy stanowią większość przemysłu.
Kilduff przekonuje:
"W momencie, gdy główni producenci wchodzą do Basenu Permskiego, aby rozpocząć wiercenie, niezależni producenci są wyciskani przez banki, które chcą, aby ci dostarczyl więcej pieniędzy lub zaprzestali działalności".
"Najciekawszym aspektem łupków byli wszyscy mali, niezależni faceci zbierający się razem, aby zmienić dynamikę gry. Ale jeśli Big Oil ich wykupi, to łupki byłyby kontrolowane przez duże koncerny, a przez to i ceny amerykańskiej ropy naftowej.Gdziekolwiek ta ropa miałaby podążyć".
Saudowie mierzą się z ryzykiem utraty wpływów w Azji
Ta amerykańska ropa naftowa jest coraz częściej kierowana do Azji, najbardziej chronionego rynku zbytu Arabii Saudyjskiej. Podczas gdy Rijad doprowadził sojusz OPEC+, czyli 25 krajów produkujących ropę naftową do obniżenia produkcji w celu zwiększenia cen ropy o 25% w tym roku, powszechnie wiadomo, że te obniżki są prawie całkowicie ukierunkowane w stronę rynku amerykańskiego, który publikuje najbardziej przejrzyste dane dotyczące popytu i podaży, a także ma największy wpływ na światowe ceny ropy. Tymczasem Saudyjczycy wiernie dostarczają prawie każdą baryłkę zamówioną przez azjatyckie rafinerie, które mogą przyjmować bardzo lekką, arabską ropę naftową lub bardzo lekką, słodką ropę ze Stanów Zjednoczonych.
Dla konsternacji Saudyjczyków, S&P Global Platts poinformował na początku lutego, że amerykański eksport ropy naftowej do Azji będzie rósł w marcu i kwietniu, ponieważ spadek stawek frachtowych sprawił, że ładunki z Ameryki stały się bardziej konkurencyjne w stosunku do dostaw z Azji i Bliskiego Wschodu.
Eksport ropy naftowej z USA przekroczył ostatnio rekordowy poziom 3,6 mln bpd. Podczas gdy nie odnotowano spadku eksportu z USA do Azji, popyt na północnoamerykańską ropę rosła, ponieważ stale sprzedawano ją z dyskontem do porównywalnie lekkich i średnich gatunków ropy naftowej z Bliskiego Wschodu - podał Platts.
Amerykański eksport ropy rośnie
Oczywiście, aby amerykański eksport ropy naftowej mógł nadal rosnąć w takim samym tempie, będzie potrzebował wystarczającej ilości rurociągów, aby zapobiec zatorom transportowym, które od lat utrudniają tranzyt ropy naftowej z Basenu Permskiego i innych basenów łupkowych, takich jak Bakken.
Ale wydaje się, że nawet to się zmienia: Przewiduje się, że do końca 2021 r. przepustowość permskiego rurociągu potroi się do poziomu 9 mln bpd. Bakken, z przepustowością rzędu 1,4 mln baryłek ropy naftowej na koniec listopada, może do końca przyszłego roku osiągnąć poziom 1,8 mln baryłek.
Kilduff podsumowuje:
"Wiele wskazuje, aby super główne firmy przejęły kontrolę nad łupkami i zaczęły określać ceny lekkiej ropy naftowej w Azji, jeśli nie na świecie. Będą one nowym OPEC pod inną nazwą".