Po silnym spowodowanym efektami sezonowymi kwietniowym wzroście wartości mojego prostego modelu rocznej dynamiki PKB w naszym kraju (do +5,5 proc.) maj przyniósł spadek szacunku tempa wzrostu gospodarczego do +4,3 proc. W tym roku mieliśmy o jeden dzień roboczy więcej niż rok temu, więc w rzeczywistości tempo wzrostu było w tym miesiącu nieco niższe niż ten wynik.
Majowa wartość tego modelu trafiła dokładnie na poziom mojej projekcji ścieżki PKB opartej na uśrednionym przebiegu 5 poprzednich krótkich cykli koniunkturalnych.
Nasuwa się oczywiście pytanie czy pomiędzy lipcem br. a lutym/majem roku przyszłego zobaczymy jeszcze jedną falę osłabienia wzrostu gospodarczego. Jej pojawienie się sugeruje historia, ale oczywiście obecny cykl może okazać się nietypowy, chociażby ze względu na „masarską” działalność rządu w roku wyborczym (a z drugiej strony co się stanie z koniunkturą gospodarczą zaraz po jesiennych wyborach?).
Różne wskaźniki wyprzedzające koniunktury, które śledzę nie dają jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie. OECD-owski indeks wskaźników wyprzedzających koniunktury gospodarczej dla Polski nadal spada, co sugeruje, że przynajmniej do okolic listopada br. nie powinniśmy zobaczyć dna spowolnienia (ale wskaźnik ten rozkorelował się ostatnio wyraźnie z rzeczywistością, więc wartość jego wskazań spadła).
Z drugiej strony podobny CLI (Composite Leading Indicator) dla krajów OECD+BRICS wzrósł w kwietniu, co sugeruje, że cykliczne dno koniunktury polska gospodarka powinna była minąć już w okolicach maja br.
Mój „wskaźnik wyprzedzający wskaźników wyprzedzających” czyli wskaźnik szerokości koniunktury gospodarczej w krajach OECD+BRICS sugeruje dla odmiany dołek spowolnienia w czerwcu br.
Oczywiście w świetle arbitralnych decyzji administracji USA w sprawie różnych handlowych potyczek również tych wskazań nie można traktować jak wyroczni.
Economic Sentiment Indicator dla Polski silnie koreluje z dynamiką PKB, ale przy braku jakiegokolwiek wyprzedzenia.
Takie wyprzedzenie – wynoszące pół roku – pojawia się jednak – za cenę spadku korelacji – gdy kilkadziesiąt takich wskaźników dla krajów UE wykorzystany do stworzenia indeksu „szerokości” koniunktury gospodarczej w krajach UE. Na razie wskaźnik ten ustanowił dołek w kwietniu, co sugeruje dno spowolnienia w naszym kraju w okolicach października b.r.
Na koniec tego przeglądu Early Warning Signal Risk Index dla Polski, który dość dynamicznie już rośnie sugerując, że dno spowolnienia powinno było wypaść już w kwietnia, a więc wielkiego zagrożenia jego pogłębianiem w drugim półroczu nie ma.
Jednak zachowanie wskaźnika „szerokości” globalnej koniunktury gospodarczej opartego na takich wskaźnikach dla 20 różnych rynków „wschodzących” (dającego aż 11 miesięczne wyprzedzenie w stosunku do dynamiki polskiego PKB, oczywiście za cenę niezbyt wysokiej korelacji) sugeruje, że polska gospodarka powinna minąć dno cyklicznego spowolnienia dopiero na przełomie tego i następnego roku.
Chyba z powyższego trudno wyciągnąć jakąś bardziej jednoznaczną konkluzję.
Ja spróbuję – może jutro? – czy jeśli chodzi o dynamikę PKB, to można dopatrzyć się w Polsce jakiegoś efektu wyborczego. Można spekulować, że rządy odczuwają pokusę „przesuwania” koniunktury na okres przedwyborczy („zabierając” ją z okresu po wyborach). Ciekawe czy dane potwierdzą zachowanie takiego zjawiska w naszym kraju. Z drugiej strony ze względu na wybory prezydenckie w 2020 roku, nawet jeśli taki efekt występował w przeszłości, to w obecnym cyklu wyborczym można wystąpić w bardziej ograniczonym sposób.
Podsumowanie: projekcja dynamiki PKB w obecnym cyklu uzyskana przez uśrednienie przebiegu 5 poprzednich cykli sugeruje kolejną falę spowolnienia gospodarczego pomiędzy lipcem br. a lutym/majem przyszłego roku. Zachowanie różnych wskaźników wyprzedzających koniunktury – sugerujących dosyć rozbieżne terminy dna cyklicznego spowolnienia niestety chyba nie pozwala zweryfikować tej hipotezy.