Do listopadowego spotkania OPEC pozostaje zaledwie nieco ponad tydzień. Najważniejszą kwestią, nad którą członkowie OPEC będą debatować na spotkaniu, jest to czy przedłużyć porozumienie o ograniczeniu produkcji, poza jej aktualny termin wygaśnięcia, przypadający na marzec 2018 roku.
W tym momencie, większość członków OPEC wyraziła poparcie dla przedłużenia umowy. Wśród zwolenników są: Arabia Saudyjska, Zjednoczone Emiraty Arabskie, Kuwejt oraz Katar. Irak, drugi co do wielkości producent ropy w OPEC, również zgodził się na rozszerzenie cięć produkcyjnych, podobnie jak Iran. Nawet Ekwador postanowił wesprzeć kontynuację porozumienia, pomimo tego, że w październiku domagał się zwolnienia z jego postanowień, rozważając ewentualne opuszczenie kartelu.
W związku z tym, że jednomyślność OPEC w tym zakresie jest niemal pewna, prawdziwym problemem, który może wpłynąć na ceny ropy naftowej, jest przestrzeganie postanowień porozumienia. Z historycznego punku widzenia, członkowie OPEC godzili się na limity produkcyjne, ale później często decydowali się je lekceważyć i produkować ponad ich zakresem.
W rzeczywistości, Zjednoczone Emiraty Arabskie, jeden z największych zwolenników umowy, przekraczał w tym roku wyznaczone mu limity średnio o 5,000 b/d (według danych z S&P Global Platts). Pozostali producenci OPEC wykraczali pond swoje limity jeszcze bardziej.
Irak jest liderem w tym zakresie, przewyższając wyznaczony mu poziom produkcyjny o około 83,000 b/d. Gabon, Ekwador i Algieria również osiągnęły nadprodukcję łącznie o 14,000 b/d. Nawet jeśli te kraje zgodzą się na przedłużenie porozumienia o cięciach produkcyjnych, nie ma gwarancji, że będą je przestrzegać.
Mniejsi producenci, jak na przykład Ekwador, najprawdopodobniej zgodzą się na umowę na spotkaniu OPEC, ale potem zwiększą produkcję na tyle, by zwiększyć swoje dochody. Prawdopodobieństwo nadprodukcji wzrośnie, jeśli cena ceny ropy naftowej odbije od ostatnich maksimów na poziomie 60 USD w przypadku ropy typu Brent oraz ok 55 USD dla ropy WTI.
Ogólna zgodność z porozumieniem OPEC wydaje się być lepsza niż w rzeczywistości jest, ponieważ niektórzy producenci (zwłaszcza Arabia Saudyjska i Wenezuela) obniżyli produkcję poniżej narzuconym im limitom. Arabia Saudyjska podjęła świadomą decyzję, by obniżyć własną produkcję bardziej niż to konieczne, być może w celu zrekompensowania nadprodukcji w pozostałych krajach. Z kolei Wenezuela, po prostu nie może pozwolić sobie na tak wysoką produkcję, jak przewidują jej limity. Ponadto Iran miał trudności z nadążeniem za początkowo solidnymi wskaźnikami produkcyjnymi, które osiągnął bezpośrednio po zakończeniu sankcji. Pomimo specjalnego zwolnienia, Iran odnotowuje średnio 9,000 b/d poniżej wyznaczonych mu norm.
Irak miał szczęście, że inni producenci obniżyli produkcję więcej niż zakładano, zatem jego nadprodukcja nie wpłynęła znacząco na ogólną umowę. Być może działając w dobrej wierze, przed listopadowym posiedzeniem OPEC, Irak zmniejszył październikową produkcję z 4,5 mln do 4,38 mln b/d. Jednak nawet po tej obniżce, Irak nadal odnotowuje nadprodukcję o 70,000 b/d.
OPEC prawdopodobnie będzie zachwalał wspaniałe efekty porozumienia o cięciach produkcji, na posiedzeniu 30 listopada. W końcu cena ropy typu Brent, wzrosła do ponad 60 USD za baryłkę. Ale obserwatorzy rynku wyczekują, aby usłyszeć to od samego OPEC, żeby określić siłę zaangażowania jego członków.
Uwaga autora: Będę obecna na posiedzeniu OPEC. Wydarzenia rozpoczną się 29 listopada, a spotkanie odbędzie się 30 listopada. W poszukiwaniu aktualnych wiadomości nie zapomnijcie śledzić mnie na Twitterze @EnergzdEconomy.