Brak konstruktywnych uzgodnień na genewskim szczycie nuklearnych mocarstw i Iranu, a następnie parlamentarne wystąpienie izraelskiego premiera w Knesecie, przyczyniły się do tego, że paliwowo – pekuniarny „sesjmograf” zareagował dość gwałtownie. Ceny gatunków ropy naftowej najsilniej powiązanej z Bliskim Wschodem, czyli OPEC Basket (+2,4%) i Brent (+3,1%) wzrosły dochodząc do, odpowiednio: 104,67 USD/bb i 108,36 USD/bbl. Odmiennie, swoim autonomicznym rytmem podążała w tym czasie lekka, słodka ropa amerykańska WTI (–0,7%), kończąc piątkowy handel z kursem 93,72 USD/oz. Przed nieco więcej niż rokiem, kreśląc prognozy na najbliższe 12-miesięcy, zakładaliśmy w naszym raporcie na 2013 r., że ceny ww. gatunków ropy osiągną poziomy: OPEC Basket - 110,4 USD/bbl, Brent 112,8 USD/bbl i WTI 93,8 USD/bbl. Do końca Anno Domini 2013 pozostało tak naprawdę 6 tygodni handlu.
Niestety, zgoła odmiennie do oczekiwań, działo się w rzeczonym okresie na rynku złota (w zeszły tygodniu: +0,1%, tak w sieci, jak i na fixingu). Tegoroczne „narracje” globalnych banków, w czym celował Goldman Sachs, zbudowały dla kruszcu takie story, które w największym stopniu satysfakcjonuje Chińczyków, skrupulatnie akumulujących „żółty metal” po okazyjnych zapewne cenach. W czwartek ukazał się raport Światowej Rady Złota za III kwartał br. W relacji do analogicznego kwartału 2012 r., popyt na złoto skurczył się o 21%. Największą w tym „zasługę” mają fundusze typu ETF, które skurczyły swój stan posiadania o –118,7 ton. Z kolei banki centralne powiększyły go o 93,4 tony, ale jest to o –17% mniej niż przed rokiem. Z obserwacji rynkowych wynika, że główną siłą popytową stanowią centralne instytucje emisyjne Chin oraz innych krajów wschodzących, w tym byłych republik ZSRR. W dalszym ciągu rośnie popyt jubilerski (+5%), który od lipca do września generował 56% światowego zapotrzebowania na złoto. Tendencję wzrostową, z podobną dynamiką (+6%), wykazał popyt menniczy, będący drugą po jubilerach siłą zakupową (w III kw. br. zakumulował 304,2 ton), z udziałem w światowym popycie na poziomie 35%. Reasumując: jubilerzy, banki centralne gospodarek „na dorobku” oraz „asekuranci”, ceniący sobie twarde formy zabezpieczenia, powinni w najbliższym czasie przynajmniej stabilizować rynek.
W takiej sytuacji na wsparcie mogłoby liczyć srebro. W zeszłym tygodniu kurs „białego metalu” spadł (o –3,2% w sieci i o –4,9 na fixingu) poniżej 21 dolarów za uncję. Otrzymując również cios ze strony słabego w tym czasie rynku metali przemysłowych: aluminium (–1,5%), cyna (+0,1%), cynk (–0,2%), miedź (–2,2%), nikiel (–1,2%), ołów (–2,0%). Spadek londyńskiego kursu miedzi do 3-miesięcznego minimum, co miało miejsce w trakcie czwartkowej sesji (6940 USD/t, w piątek rynek zamknął się przy 7010,01 USD/t), to niewątpliwie też pewien „wyraz dezaprobaty”, na brak zachęty, którą można by odczytać po zakończonym trzeciego plenum Komunistycznej Partii Chin. Ponadto rynek usłyszał, że w październiku dynamika inwestycji w sieci energetyczne w Chinach spadła drugi miesiąc z rzędu. Nakłady w tym sektorze wiązały się dotychczas w Chinach z ok. 40% udziałem w krajowym zużyciu miedzi. W opinii niżej podpisanego może to być nie tyle symptom cyklicznego osłabienia sektorowej koniunktury, lecz raczej wpływ „czynników administracyjnych”, czyli przeglądów jakie dokonują nowe władze partyjne w zastanych strukturach państwa i gospodarki. Z drugiej strony, taki stan rzeczy – zwiększa napięcie podażowe ze względu na piętrzące się niesprzedawane zapasy. W tej sytuacji powrót do „płynnego rynku” może być perspektywą kwartału lub nawet dwóch. Po reakcjach rynku widać jednak, że na miedź z ceną poniżej 6 tys. za tonę, póki co, ale chętnych nie brakuje.
Na rynkach towarów rolno – spożywczych, także w ubiegłym tygodniu najgęstszą atmosfera unosiła się nad amerykańskimi obrotami zbożem, notabene w poprzednim komentarzu – poddawano pod rozwagę - nawet trzymanie się teraz od tych parkietów z daleka. Z wyjątkiem szorstkiego ryżu, który w świetle ostatnich wydarzeń (ale nie tylko) pozostaje oazą spokoju, w ciągu minionego tygodnia jego kurs się nie zmienił.
Szeroki spadek kursów zbożowych: pszenicy (zwykłej –0,6%, Kansas –0,9%), kukurydzy (–1,0%) i soi (fasolka –1,2%, śruta –2,8%), to rezultat kolejnej fali kakofonii jaka wybrzmiewa w rożnych segmentach tego rynku. I tak w przypadku kukurydzy w boju „o rację” - ścierają niedźwiedzie opinie ekspertów Goldmana Sachsa z umiarkowany przewidywaniami analityków Morgana Stanleya. Ci pierwsi wskazują głównie na wielkie zapasy kukurydzy, tak w USA, jak i w świecie. Są one podstawą weryfikacji prognoz. W sezonie 2014 – 2015 cena kukurydzy może wg nich ukształtować się na poziomie ok. 375 USc/bu, wobec aktualnych 422 USc/bu. W bliższej perspektywie, tzn. trzech i sześciu miesięcy ma ona oscylować wokół, stosownie: 400 USc/bu i 425 USc/bu. Z kolei z tego co przewidują stratedzy Morgan Stanley (że ostateczna wielkość zapasów w Stanach Zjednoczonych okaże się niższa od oczekiwań), można odczytywać, że w ciągu najbliższych kilku kwartałów - kurs kukurydzy wahałby się pomiędzy 446 a 530 centów za buszel.
Pod podobną presją znajduje też soja. Ludzie z Goldmana Sachsa mówią, że trzeba się liczyć z tym, że w sezonie 2014 – 2015 średnia cena fasolki soi (obecnie 12,8 USD/bu) wynosić będzie 9,5 dolara za buszel, co oznaczałoby powrót do notowań z połowy 2010 r. Z drugiej strony, mający większy dystans, dosłownie i w przenośni, analitycy techniczni w Niemczech, w weekendowych komentarzach i biuletynach dla inwestorów zalecają obserwację soi, z realną szansą na wzrosty.
W kontekście zbóż mówi się o dobrej pogodzie dla upraw latynoamerykańskich, niemniej rzecz jest też w czymś innym. Ci, którzy są w miarę blisko amerykańskich rynków i tamtejszej polityki, zdają sobie sprawę, że tzw. lobby ekologiczne czy etanolowe – znajduje się w USA w odwrocie. Jest to istotna determinanta kursu kukurydzy. Swoją drogą o tym, że farmerzy nie mogą zbyt wiele oczekiwać od obecnej administracji w Waszyngtonie, mogli się przekonać wszyscy skupieni wokół amerykańskiego rynku bawełny. Przed ostatnim wyborami do Białego Domu nie kryli rozczarowania, że ich problemy ze zbytem pozostawiono – rynkowi, ale temu administracyjnie regulowanymi w Chinach. W poprzednim tygodniu notowania bawełny drgnęły o 0,4%, dochodząc do zaledwie 77,22 USc/lb.
Jeśli chodzi o pszenicę, to na światowych rynkach nie traci impetu „szarża” francuskich oferentów, wywołując popłoch wśród dostawców z Ameryki Północnej oraz państw basenu Morza Czarnego. Swoim rytmem drobnych kroków w górę - porusza się „czerwone mięso”. W minionym tygodniu: kurs chudej wieprzowiny wzrósł o +2,2%, zaś wołowiny o +0,7% (buhaje i krowi żywiec). Trochę innej dynamiki nabrały w ubiegłym tygodniu ceny towarów wchodzących w skład „koszyka mokka”. Silnie odreagowało kakao (+3,1%), ale przede wszystkim o +2,1% wzrósł kurs obu gatunków kawy. W odwrocie, albo raczej w powrocie do fundamentów (opartych na nadpodaży), znajdują się notowania cukru (biały –1,9%, trzcinowy –2,4%).
Zdecydowanie najwięcej powodów do satysfakcji mają w ostatnim czasie posiadacze kontraktów na mrożony koncentrat soku pomarańczowego. W minionym tygodniu jego cena podskoczyła o +5,1%. W piątek handel cytrusowymi kontraktami zamknął się przy 137,70 USc/lb, ale nieco wcześniej, w drugiej części dnia był kwotowany na poziomie 138,30 USc/lb, tj. powyżej 100-sesyjnej średniej.
Wojciech Szymon Kowalski