Autorka: Diane Freeman
Co tydzień zadajemy pytania naszym współpracownikom na temat najbardziej naglących tematów minionego tygodnia. Tym razem pytaliśmy opinię na temat tego, czy po środowym FOMC nowy prezes Rezerwy Federalnej, Jerome Powell okazał się bardziej jastrzębi niż Janet Yellen? Jak ta kwestia wpłynie na Twój handel w przyszłości?
- Jastrzębio czy gołębio? Oto jest pytanie.
- Zapomnijcie o trzech podwyżkach stóp w tym roku. To byłby zbyt jastrzębi scenariusz.
- Fed utrzymał oczekiwania inflacyjne na dotychczasowym poziomie, więc jak na razie pozostańcie bykami i kupujcie dołki.
- Czy naprawdę ma znaczenie, czy Jerome Powell jest mniej lub bardziej jastrzębi czy gołębi niż jego poprzedniczka, Janet Yellen, czy też wcześniej Ben Bernanke?
Paban Pandey
Czy na prawdę ma znaczenie to, czy Powell jest bardziej gołebi, czy jastrzębi od jego poprzedniczki Janet Yellen? Może należałoby go porównywać z Ben Bernanke?
Wszyscy oni żyli w różnych czasach, pochodzili z innego środowiska i, logicznie rzecz biorąc, różne zmienne - czy to ekonomiczne, finansowe, podatkowe, czy nawet polityczne - będą wpływać, lub powinny wpływać na ich sposób myślenia oraz podejmowane decyzje. Rynki z niewiadomego mi powodu poszukują wskazówek.
W tym momencie skupiają się na tym czy w tym roku będziemy świadkami dwóch czy trzech podwyżek co ma zdecydować czy Powell i spółka prezentują bardziej jastrzębie czy też bardziej gołębie nastawienie.
Patrząc na ostatnie posiedzenie Rezerwy w ten sposób, nowy prezes Fed swoje pierwsze wystąpienie w tej roli w sposób bardzo bezpieczny. W zeszłą środę stopa funduszy Fed wzrosła o 25 punktów bazowych do przedziału 1,5-1,75%. Oznacza to, że od grudnia 2015 roku stopy wzrosły o 150 pb. startując z poziomu bliskiego zeru.
Zeszłotygodniowa podwyżka nie zaskoczyła, gdyż rynek od dłuższego czasu oczekiwał takiego posunięcia ze strony Fed. Pojawiły się jednak spekulacje, że FOMC zasygnalizuje aż cztery podwyżki w tym roku (w tym tą z zeszłego tygodnia) co jest zauważalnie bardziej jastrzębią prognozą niż ta z grudnia minionego roku (wówczas oczekiwano tylko trzech podwyżek). Wykres punktowy utknął jednak na poziomie trzech.
I to pomimo tego, że prognoza PKB na 2018 r. wzrosła z 2,5 do 2,7 procent, a na 2019 była wyższa o 0,1 pb. (2,1%). Prognoza bazowego PCE (wydatki na konsumpcję osobistą) w tym roku pozostała jednak niezmieniona na poziomie 1,9 procent, podczas gdy szacunki na rok 2019 zostały przesunięte do poziomu 2,1 z dwóch procent. Prognozy inflacji pozostają jednak niezmienne.
Core PCE - ulubiona miara inflacji Fed - wzrosło o 1,52% w ciągu 12 miesięcy do stycznia tego roku (dane za luty zostaną opublikowane 29 marca). Począwszy od stycznia 2012 r. Fed wyznaczył swój cel inflacyjny na poziomie dwóch procent. Ostatni raz PCE sprostało wymaganiom Rezerwy kwietniu 2012 r. (Wykres 2). Ostatni mówi się o możliwym przyspieszeniu dynamiki wzrostu wskaźnika, lecz nie są to alarmujące wiadomości.
Oznacza to, że nie są one na tyle duże by zwrócić uwagę Powella i pozostałych decydentów Fed. Prawdopodobnie więc w najbliższej przyszłości status quo zostanie więc utrzymany. Wzrost dynamiki wzrostu gospodarczego spowodował również wzrost oczekiwań inflacyjnych. Realny Produkt Krajowy Brutto wzrósł o 2,5% w czwartym kwartale 2017 roku. Kwartał wcześniej PKB wzrosło o 3,2%, a jeszcze wcześniej o 3,1%. Podobny trend widzimy w wartościach indeksu ISM, który w lutym wzrósł o 1,7 punktu do poziomu 60,8 w skali miesiąc do miesiąca. Zamówienia na dobra kapitałowe w lutym podskoczyły o osiem procent do poziomu $67,8 mld.
Jest jednak haczyk. Będzie niezwykle trudno utrzymać te dotychczasowe tempo. W sektorze produkcyjnym lutowe odczyty były najsilniejsze od maja 2004 roku (Wykres 3). Pauza, jeśli nie całkowite odwrócenie trendu jest naturalne.
Po wielkiej recesji zadłużenie przedsiębiorstw amerykańskich spadło z 6,5 biliona dolarów w 2Q09 do 8,9 biliona dolarów w 4Q17, dług federalny z 11,5 biliona dolarów do 20,5 biliona dolarów, a zadłużenie gospodarstw domowych z 13,2 biliona dolarów do 13,9 biliona dolarów. Spadek zadłużenia gospodarstw domowych jest raczej spłacany głównie z powodu długu hipotecznego, który spadł z 10,6 biliona dolarów do 10,1 biliona dolarów. Wartość kredytów konsumenckich spadła natomiast z 2,6 biliona USD do 3,8 biliona USD.
Poziom lewarowania gwałtownie wzrósł, ale do tej pory jest możliwy do opanowania. Dzieje się tak, ponieważ stopy procentowe są wciąż niskie (wykres 1).
W 4Q17 wypłaty odsetek federalnych wyniosły 549,5 mld USD (SAAR). Jako procent długu stanowiło to jedynie 2,68%. Z biegiem lat czerwona linia widoczna na wykresie 4 uporczywie spadała. Gdyby ta efektywna stawka była wyższa o 50 punktów bazowych, rząd federalny płaciłby o 100 miliardów dolarów więcej w odsetkach w 4 kw. 17. Samo w sobie powinno to spowolnić wzrost gospodarczy.
Co więcej, inflacja bazowa wynosi poniżej dwóch procent (wykres 2). Kolejne dwie podwyżki o 25 punktów przyniosłyby stopom funduszy federalnych od 2 do 2,25%. I to zacznie być zauważalne. Zwłaszcza biorąc pod uwagę, że do października br. Fed zmniejszałby swój bilans o $50mld miesięcznie.
Złóżcie to wszystko razem, a możemy prawie zapomnieć o scenariuszu trzech kolejnych podwyżek w tym roku. W obecnej sytuacji rynki uznają to za jastrzębi rozwój. Fed z dużym prawdopodobieństwem nie chciałby pójść tą drogą w trakcie pozostałych sześciu zaplanowanych na ten rok posiedzeniach.
Charles Hugh Smith
Istnieją dwa sposoby interpretowania słów jastrzębio oraz gołębio w kontekście polityki Fed. Media głównego nurtu określają gołębie nastawienie jako preferujące dalsze poluzowanie polityki monetarnej, a jastrzębie działania opisywane są jako prowadzące do dalszego zacieśniania polityki pieniężnej.
Inna interpretacja jest taka, że gołębie faworyzują wpływanie na rynek poprzez zniechęcanie inwestorów do zakupu aktywów ryzykownych oraz ekspansję kredytów, które zniekształcają wycenę aktywów i poziom ryzyka. W ramach stymulusu Fed, wyceny zostały wyraźnie rozciągnięte według dotychczasowych standardów, a kapitał został przydzielony (wiele z nich zostałoby błędnie ulokowany) do akcji i aktywów ryzykownych zamiast do inwestycji o wyższej rentowności co jest podstawą zarówno zysków przedsiębiorstw jak i ogólnego prosperity.
W tej interpretacji jastrzębie popierają powolne wycofywanie sztucznego bodźca FED, ponieważ zaszkodziło to zarówno gospodarce realnej (poprzez zachęcanie do coraz wyższej wyceny aktywów, zamiast dążenia do zwiększenia wydajności), jak i rynkom finansowym, które nie mają już możliwości dokładnie wycenić ryzyko.
Nie ulega wątpliwości, że Powell nie pozostaje w zmowie milczenia, której głównym celem jest pompowanie wyceny giełdowego parkietu, aby stworzyć iluzję hossy która była jednym z głównych celów polityki Bernanke, a którą Janet Yellen przejęła od swojego poprzednika. Konsekwencje zasadniczo stałego luzowania polityki pieniężnej zostały zignorowane przez Yellen na rzecz nieustannego pchania rynku akcji w górę. Korzyści płynące z tej polityki w świecie rzeczywistym zmniejszyły się, ponieważ na tej polityce skorzystała tylko niewielka część społeczeństwa posiadająca znaczące zasoby finansowe.
Ta gołębia polityka zwiększyła dochody najbogatszych i poszerzyła przepaść w dochodach do tego stopnia, że amerykańskie społeczeństwo ponownie rozpada się na kastę posiadających oraz tych nie mających niczego. Powell wydaje się rozumieć destruktywny charakter trwałej, gołębiej polityki monetarnej a to dobra wiadomość zarówno dla naszej gospodarki, rynków jak i nas samych.
Dr Duru
Sądzę, że Jerome Powell robi wszystko, aby odwieść rynek od nazywania go jastrzębiem. Myślę więc, że jest tak samo neutralny i uzależniony od spływających danych jak Janet Yellen.
Biorąc pod uwagę, że Fed zaktualizował prognozy dla gospodarki, wzrost oczekiwań wobec stóp procentowych na lata 2019 i 2020 oraz utrzymał stabilne oczekiwania inflacyjne, nie pozostaje mi nic innego jak pozostać byczo nastawionym w średnim terminie. Oznacza to, że każda korekta na rynku akcji (tak jak obecna) jest okazją do zakupów.