Obserwowany w zeszłym tygodniu wzrost cen ropy naftowej (WTI +2,0%, Brent +1,6%, OPEC Basket +0,9%), to najprawdopodobniej efekt gry pod niedzielne wybory prezydenckie na Ukrainie, a ściślej towarzyszące temu następstwa. Sporo na rynku paliw dzieje się też za sprawą Nigerii. Uważany za najsilniejszą gospodarkę Czarnego Lądu kraj (choć jest to co najmniej dyskusyjne), tkwi nie tylko w przysłowiowej dla tego państwa korupcji, lecz także w obliczu kolejnych społeczno – politycznych wstrząsów. Te są Implikowane od lat przez funkcjonujących na północy rebeliantów – terrorystów spod znaku Boko Haram. Karta nigeryjska, nieraz przypominana na tych stronach, ma niebagatelne znaczenie dla światowych cen ropy. I to w dwóch wymiarach – wewnętrznym, gdyż Nigeria jest członkiem OPEC i dostawcą cenionego powszechnie gatunku ropy Bonny Light, najdroższej w „kartelowym koszyku” (średnia cena w kwietniu br. 110,19 USD/bbl). Udział Nigerii, z dzienną podażą 1,89 mln baryłek, w łącznej podaży naftowego kartelu kształtował się w ubiegłym miesiącu na poziomie 6,1%, co odpowiadało ok. 2,2% światowych dostaw, przy czym ropa z Nigerii to nie tylko tak ceniony ze względu na niską zawartość siarki Bonny Light, ale również: Qua lboe crude oil, Brass River crude oil czy Forcados crude oil. W wymiarze zewnętrznym zaogniająca się sytuacja między muzułmańską Północą a chrześcijańskim Południem, dzierżącym od 2011 r. władzę prezydencką, w każdej chwili możne mieć swój kontekst ponadkrajowy.
W opublikowanym w poprzednim tygodniu raporcie rynkowym, OPEC podtrzymuje prognozy wzrostu popytu na ropę w II kw. br. Tradycyjnymi „driverami” mają być Chiny ze wzrostem kwartalnej konsumpcji z 10,06 mln b/d do 10,54 mln b/d. Bieżące czynniki koniunkturalne dla rozwoju motoryzacji są kwestią wtórną.
Nieznacznie „nad kreskę” wyszła w przekroju minionego tygodnia cena „elektronicznej sztabki” złota, osiągając na zamknięciu wartość 1293,50 dolarów. Jej urealnione „alter ego”, czyli notowana na londyńskim fixingu – uncja „żółtego metalu” odnotowała progresję jeszcze bardziej znikomą, bo wynosząca +0,1%, z drugim kursem dnia z piątku - ustalonym na 1291,50 USD/oz. Ogólny – wstępny odczyt - jaki za I kw. br. podała przed weekendem Światowa Rada Złota, wskazuje na stabilność zapotrzebowania na „żółty metal”. Podczas pierwszych trzech miesięcy tego roku wyniósł on 1074 t., wobec 1077 w analogicznym okresie przed rokiem. W opinii niżej podpisanego, można oczekiwać, iż przy kolejnej prezentacji w połowie sierpnia (tj. za II kw.) niniejsze dane zostaną skorygowane w górę. Sytuacji na rynku złota również nie sposób rozpatrywać w oderwaniu od Chin. Państwo Środka ma coraz większe problemy z przyrostem rezerw walutowych, oscylujących wokół 4 bilionów dolarów USA. Alternatyw do przemyślanego a zarazem nie proinflacyjnego ich wydatkowania zbyt wiele nie ma. Jedną z najbardziej racjonalnych stanowi od stuleci kruszec.
Interesująco w tym kontekście prezentuje się srebro. W zeszłym tygodniu: od +0,4% (fixing, z ceną 19,33 USD/oz) do 1,1% (z kursem 19,36 USD/oz). Amerykański Silver Institute podaje, że fizyczny popyt na „biały metal” w 2013 r. wyniósł 1081,1 t. (wobec 954,4 t w 2012 r.), co oznacza, że wzrósł o +13,2%. Spowodowane to było znacznym wzrostem zapotrzebowania zgłaszanego przez branżę jubilerską (+9,6%) oraz popyt tezauryzacyjny (+76,3%). Stagnację odnotowano ze strony przemysłu (–0,4%), którego jednocześnie udział w strukturze popytu ogółem spadł w latach 2012 – 2013 z 61,7% do 54,2%, tj. o 7,5 pkt. proc.
Nie zmienia to faktu, iż srebro w dalszym ciągu zachowuje jeszcze status metalu przemysłowego, a ten segment rynku surowcowego w minionym tygodniu - ponownie miał się zupełnie nieźle. Największe, choć tym razem ujemne emocje ciągle generuje nikiel. Od początku roku jego notowania wzrosły o ponad +40%, stąd obserwowany w tych dniach spadek kursu, który przełożył się na ujemną tygodniową stopę zwrotu (–4,7%) interpretowany jest w kategoriach korekty. Natomiast reszta metali kolorowych odnotowała tygodniowe wzrosty: aluminium (+0,8%),cyna (+0,6%), miedź (+2,6%), ołów (+1,4%), które póki co wpisują się w pogląd o konsolidacji poprzedzającej dynamiczniejsze wzrosty cen w kolejnych miesiącach.
Głębokie przerywniki korekcyjne były w ubiegłym tygodniu widoczne na rynku towarów rolno – spożywczych. Po wcześniejszym okupowaniu „koszyku mokka”, który w minionym tygodniu głównie zyskiwał: kakao (+1,7%), kawa(Arabica +0,9%, Robusta –2,2%), cukier (biały i brązowy po +4,1%), przeniosły się na parkiety zbożowe. Zasadniczych pretekstów do spadków cen pszenicy („zwykła” –6,6%, Kansas –7,3%) upatrywać można w komunikatach dotyczących jeszcze bardziej obfitych niż uprzednio prognozowano - plonów w krajach Unii Europejskiej. „Słowo” pretekst wydaje się tutaj o tyle uzasadnione, że koniunktura w eksporcie pszenicy nie słabnie, na co m.in. powoływali się w tych dniach analitycy Goldmana Sachsa. Wskazujący zarazem na możliwość mniejszej podaży eksportowej ze strony m.in. USA i Australii. Podobny dystans należałoby zachować wobec spadających w zeszłym tygodniu cen kukurydzy (–4,6%) i soi (fasolka i śruta po –1,4%). W przypadku kukurydzy, której ważnym w świecie, a największym w Europie producentem jest Ukraina, traderzy z USA obawiają się, że tamtejszy sektor rolniczy może wkrótce borykać się z problemem finansowego wsparcia. Z Ukrainy pochodzi jakieś 3% globalnej podaży, ale trzeba pamiętać, że światowe uprawy są silnie skoncentrowane. Przeszło połowa z nich (tj. co najmniej 55%) pochodzi łącznie z USA i Chin. Jeśli już kolejny raz mowa o Chinach to ich wpływ uwidocznić się może też na rynku notowań „mięsa czerwonego”, zwłaszcza wołowiny (w tygodniu: buhaje +0,8%, krowi żywiec –0,2%; chudawołowina –1,1%). Władze w Pekinie ciągle borykają się z efektywnością produkcji zwierzęcej i mlecznej.
Na wyraźnych minusach (w tygodniu –2,6%) wbrew wcześniejszym oczekiwaniom analityków zza oceanu, tkwią:bawełna (–2,9%) i sok pomarańczowy (–2,6%). Jest to o tyle zaskakujące, że w poprzednim miesiącu pojawiła się informacja, że tegoroczna podaż z Florydy (skąd pochodzi ok. 9 – 10% światowej podaży) może być najniższą od 1985 r. Za Atlantykiem pisało się wtedy o wzroście cen śniadań (drożejąca też kawa) oraz o progresji kosztów wśród amerykańskich koncernów spożywczych, mogących wynieść w związku z tym nawet o ok. 15%.
Wojciech Szymon Kowalski