W czerwcu ponownie wzrósł obliczany przez nowojorski odział FED oparty na zachowaniu krzywej rentowności w USA (10 lat i 3 miesiące) wskaźnik prawdopodobieństwa recesji w gospodarce Stanów Zjednoczonych za rok. Osiągnął wartość 32,88 proc. wobec 29,62 proc. w maju (patrz „Rynek szykuje się na obniżkę stóp FED w lipcu” oraz „Perspektywy S&P 500 się pogorszyły„).
Niewiele to zmienia w ogólnym obrazie sytuacji, który znaliśmy do tej pory (ten wzrost zlikwidował jedynie jeden fałszywy sygnał z połowy lat 60-tych). Ciekawa rzecz wydarzyła się w poprzednim tygodniu natomiast na niemieckim rynku finansowym. Przez chwilę w czwartek rentowności niemieckich 10-letnich obligacji skarbowych były poniżej poziomu -0,4 proc. Jest to o tyle ciekawe, że jest to poziom stopy depozytowej ECB (tak, banki mogą lokować swoje środki w ECB z oprocentowaniem minus 0,4 proc. rocznie). Ponieważ ta ostatnia stopa ma taki sam poziom jak stopa dyskontowa Bundesbanku, to możemy skorzystać z długiej historii tej ostatniej serii by porównać zachowanie rentowności bundów i stopy banku centralnego w okresie minionego pokolenia.
Zróbmy sobie wykres różnicy (spreadu) pomiędzy rentownością niemieckich 10-latek a stopą ECB/Bundesbanku:
Jak widać od początku lat 80-tych z inwersją krzywej rentowności w Niemczech mieliśmy do czynienia jedynie raz: w latach 1992-1993. Tą inwersję wywołały niemieckie władze podnosząc stopy do poziomu 8,75 proc. z 2,5 proc. w 1988 roku. Ta zwyżka stóp miała służyć przyciągnięciu kapitału potrzebnego w przejęcia NRD. Ubocznym efektem było rozerwanie „węża walutowego” ERM, dewaluacje walut wielu krajów Europy Zachodniej (w tym brytyjskiego funta) i kryzys Europejskiego Systemu Walutowego. Niemcy za ten wysoki poziom stóp zapłacili głęboką recesją kulminującą wiosną 1993.
W 1992 roku inwersja w tym segmencie niemieckiej krzywej rentowności pojawiła się w styczniu. W lipcu 1992 Bundesbank jeszcze ostatni raz podniósł stopy (do 8,75 proc.), ale już od września 1992 i zaczął je systematycznie obniżać (do 2,5 proc. w 1996 roku.). Wydaje się, że również obecnie – jak by to nie wyglądało absurdalnie za względu na obecny poziom stóp – możemy liczyć na obniżkę stóp ECB w najbliższych miesiącach.
Co ciekawe w okresie czerwiec 1992-marzec 1994, a więc gdy krzywa rentowności w Niemczech była odwrócona, WIG wzrósł 30-krotnie notując najsilniejszą w swojej historii hossą. Ale to zapewne przypadek.
Podsumowanie: na chwilę ostatni czwartek rentowności 10-letnich obligacji rządu USA spadły poniżej poziomu stopy depozytowej ECB (-0,4 proc.). W przeszłości w Niemczech z inwersją krzywej rentowności w tym jej segmencie mieliśmy do czynienia jedynie w latach 1992-1993, kiedy to rozgrywał się kryzys Europejskiego Systemu Walutowego wywołany przez zbyt wysokie stopy procentowe w Niemczech. Wtedy Bundesbank zaczął obniżać stopy w 8 miesięcy po pojawieniu się takiej inwersji, w WIG wszedł w najsilniejszą hossę w swej historii w 5 miesięcy po pojawieniu się inwersji (co zapewne było zbiegiem okoliczności).