W czerwcu roczna dynamika produkcji przemysłowej w naszym kraju załamała się do najniższego poziomu od prawie 3 lat (-2,7 proc.), ale jest jasne, że jest to artefakt wywołany mniejszą w tym roku o 2 dni liczbą dni roboczych w tym miesiącu w porównaniu do poprzedniego roku. W okresie minionej prawie dekady niższe niż czerwcowy odczyty dynamiki produkcji – wrzesień 2012, grudzień 2012 i lipiec 2016 – zawsze pojawiały się w miesiącach z mniejszą niż rok wcześniej o 2 liczbą dni roboczych.
Z tego względu również spadku rocznej zmiany produkcji budowlano-montażowej do ujemnych wartości (-0,7 proc.) nie można traktować dosłownie.
Po uwzględnieniu dynamiki sprzedaży detalicznej (+3,7 proc.):
… mój prosty model dynamiki PKB zachował się oczywiście fatalnie:
… ale z wymienionego powyżej powodu nie można tego traktować dosłownie.
Lipiec br. będzie miał dla odmiany jeden dzień roboczy więcej niż lipiec 2018, więc wartość modelu znowu skoczy w górę tak jak w podobnej sytuacji w maju.
Moja projekcja rocznej dynamiki PKB w naszym kraju oparta na doświadczeniach 5 poprzednich cyklu zalicza jeszcze jedną fazę osłabienia pomiędzy lipcem br. a lutym/majem 2020, ale na razie trudno ocenić, czy to się potwierdzi.
Można spekulować, że 6,5-letni rekord tempa inflacji pieniądza w naszym kraju ustanowiony w czerwcu może spowodować pogłębienia spowolnienia gospodarczego (droższych towarów i usług można kupić mniej za daną sumę pieniędzy). W tym sensie polska gospodarka uległaby w najbliższych kwartałach „zatruciu jadem kiełbasianym” (chodzi o kiełbasę wyborczą). Ale tym tematem zajmę się w jednym z najbliższych komentarzy.
Podsumowanie: ze względu na mniejszą o 2 liczbę dni roboczych w czerwcu br. w porównaniu do poprzedniego roku fatalnych wyników polskiej gospodarki w poprzednim miesiącu nie należy traktować dosłownie.