Po burzliwym zakończeniu 2018 roku, kiedy to prezydent Stanów Zjednoczonych, Donald Trump i członkowie Rezerwy Federalnej rzucili się sobie do gardeł, a ceny akcji zachowywały się jak kolejce górskiej, inwestorzy zdają się myśleć, że Fed wstrzyma się z dalszymi podwyżkami przez cały ten rok. Przynajmniej tak mówi rynek kontraktów terminowych na stopy procentowe Fed.
Może to być przesadna reakcja na nadmierną reakcję rynku na podwyżki poziomu stóp w drugiej połowie 2018 roku, które doradca Trumpa, Stephen Moore nazwał je "katastrofalnymi" w felietonie napisanym z Alfredo Ortizem. Moore i Ortiz wzywali Fed do odwrócenia ówczesnej tendencji, oskarżając bank centralny o tworzenie cyklu deflacji. Rynki kontraktów terminowych nie idą aż tak daleko, choć niektórzy analitycy twierdzą, że Fed może rzeczywiście obniżyć stopy procentowe w 2019 r., jeśli gospodarka nadal będzie tracić parę, a niedźwiedzie odzyskają swoją pozycję na amerykańskim parkiecie.
To, co jest jasne na początku nowego roku to fakt, że Fed, który nadal oczekuje dwóch podwyżek stóp procentowych w najbliższych miesiącach i rynki są okropnie niezsynchronizowane.Jest to nieuniknione w sytuacji, gdy Fed patrzy wstecz na dane podczas gdy rynki patrzą w przyszłość.
Nie jest też oczywiste, że to właśnie dane napędzają Fed. Bank centralny wydaje się raczej niechętny do rzucenia optymistycznego spojrzenia na gospodarkę wykutego na początku ubiegłego roku, ale nie odpowiadającą już rzeczywistości.
Prezes Fed, Jerome Powell, na grudniowej konferencji prasowej, podkreślił, że napięcia w handlu, dysfunkcje rządu, kwestie geopolityczne i inne kwestie, które sprawiają trudności inwestorom, nie pojawiają się w modelach makroekonomicznych Rezerwy. W związku z tym Fed podniósł stopy procentowe w sposób wyraźnie byczy.
Ale to, co również nie pojawia się w ich danych lub modelach są oznaki inflacji, mimo wyraźnie niskiej stopy bezrobocia.
Globalne ryzyko gospodarcze przechodzi na stronę niedźwiedzi
Inne banki centralne wydają się być w podobny sposób zsynchronizowane. Europejski Bank Centralny (EBC) kontynuował plan zaprzestania zakupu obligacji rządowych pod koniec 2018 r., mimo że dwie największe gospodarki strefy euro - Niemcy i Włochy - wykazały ujemny wzrost w trzecim kwartale i wszyscy analitycy obniżali swoje prognozy na 2019 r. dla całej strefy.
Ponownie, zakończenie skupu aktywów było planem, a decydenci banku centralnego zdają się myśleć, że wskazówki na przyszłość są pewne, mimo zapewnień, że są w stanie dokonać zmian bez uprzedzenia w razie gdyby wymagały tego dane.
Bank Anglii (BoE) czeka na okazję do ponownego podniesienia stóp procentowych, mimo że wiele wskazuje na możliwość wystąpienia tzw. twardego Brexitu i związanymi z tym nieprzewidywalnymi konsekwencjami dla całej brytyjskiej gospodarki.
Prawdopodobnie zarówno EBC, jak i BoE odczuwają presję, aby rozpocząć zacieśnianie warunków monetarnych, ponieważ Fed robi to już od ponad roku.
W międzyczasie Bank Japonii nie jest tak optymistycznie nastawiony do osiągnięcia celu inflacyjnego na poziomie 2 procent, jak wynika to z podsumowań grudniowego posiedzenia opublikowanych pod koniec roku. Spadające ceny ropy naftowej wywołały w komentarzach bardziej jastrzębi ton, gdyż ceny wydają się cofać w kierunku płaskiego lub nawet negatywnego trendu.
Przynajmniej japońscy decydenci polityki pieniężnej przyznali, że ryzyko wydaje się być negatywne.
Potrzeba szybszych zmian
Istotnym pytaniem na początku 2019 roku jest to, czy bankierzy centralni obudzą się z tego marazmu i zdadzą sobie sprawę z tego, że nie reagują wystarczająco szybko na zmiany zachodzące w gospodarce. Być może nadszedł czas, aby przypomnieć sobie, że przed kryzysem z 2008 r. nie mieli oni pojęcia o nadchodzącym niebezpieczeństwie.
Ich reakcja po tym, jak raz ten kryzys wystąpił - kierowana przez ówczesnego prezesa Fed, Bena Bernanke - mogła częściowo uratować światową gospodarkę. Jednak nadzwyczajne środki polityki pieniężnej, takie jak skup ilościowy, pozostają kontrowersyjne, a ich długoterminowe konsekwencje nieznane.
Niewłaściwe przeprowadzenie obecnej transformacji ujawniło braki Powella jako ekonomisty. Jego grudniowa konferencja prasowa była dość katastrofalna dla rynków. Poza przypinaniem swoich opinii do modeli makroekonomicznych zaprojektowanych przez współpracowników, umniejszył swoje własne słowa, że Fed jest uzależniony od danych, opisując luzowanie ilościowe jako będące na "autopilocie".
Jedną z mocnych stron systemu Rezerwy Federalnej jest to, że prezesi banków regionalnych wybierani są przez własne zarządy, a nie przez Waszyngton. Każdy z nich ma swój własny, liczny personel ekonomistów i badaczy, a często są oni wybitnymi naukowcami.
Z historycznego punktu widzenia podlegają oni zarządowi w Waszyngtonie. Niechętnie jednak kwestionowali tak wybitnych ekonomistów jak Alan Greenspan, Bernanke czy Janet Yellen, chociaż moglibyśmy być w lepszej sytuacji, gdyby robili to częściej.
Ci regionalni prezesi banków obejmują swoim zasięgiem kilka stanów i spędzają dużo czasu z biznesmenami i politykami na szczeblu lokalnym, którzy dają im poczucie tego, co dzieje się w realnej gospodarce - czym z kolei nie dysponuje zarząd i jego pracownicy w Waszyngtonie. Dwóch z 12 prezydentów, Neel Kashkari z Minneapolis i James Bullard z St. Louis nie widzą dowodów na to, że inflacja zarobków lub prognozy inflacyjne są pewne, a Bullard uważa, że nadszedł czas na zmianę paradygmatu w sposobie postrzegania związku między gospodarką a polityką pieniężną.
Niestety, rotacja przywilejów wyborczych Fed dla prezydentów regionalnych - zaprojektowana właśnie po to, by umożliwić zarządowi Waszyngtonu zdominowanie polityki pieniężnej - oznacza, że często nie mają oni prawa głosu, choć biorą udział w debatach na każdym posiedzeniu. Bullard zdobędzie prawo głosu w 2019 roku, choć Kashkari musi poczekać do przyszłego roku. Kierujący Fed w Filadelfii Patrick Harker wyraził wątpliwości przed grudniowym spotkaniem na temat ostatniej podwyżki stóp procentowych, ale on również nie będzie mieć prawa głosu aż do przyszłego roku.
Nieobecni, nawet ci, którzy nie mają prawa głosu, mogą być potężni w instytucji napędzanej przez konsensus, jaką jest Fed. Być może gołębie głosy mogą rzeczywiście złagodzić tendencje jastrzębi na posiedzeniach Federalnej Komisji Otwartego Rynku.
Niezależnie od tego, co Fed zdecyduje się zrobić, inne duże banki centralne - EBC, Bank Anglii, czy Bank Japonii - będą musiały pójść w jego ślady, tak jak to czynią od początku kryzysu finansowego. dollar jest po prostu zbyt ważny w handlu światowym i finansach, aby zbyt długo lub zbyt szeroko odbiegać od polityki Fed. Dłuższa przerwa w zacieśnianiu polityki pieniężnej zapewniłaby im ochronę, której potrzebują, aby utrzymać warunki potrzebne ich własnym gospodarkom.