W pełnym niespotykanego od dekad w naszej części świata napięć tygodniu, ceny ropy naftowej wykazywały wprawdzie spore i zrozumiałe w tych okolicznościach wahania, lecz zakończyły swe notowania pod kreską: Brent (–0,3%), WTI (–0,03%), z kursami 108,78 i 102,64 dolarów za baryłkę, czyli wysoko. Szczególnie, gdy mowa o lekkiej, słodkiej ropie amerykańskiej, za którą stoi łupkowa geopolityka i geoekonomia. Wpływ na jej kurs ma, choć już nie tak istotny jak byłoby to jeszcze kilka lat temu, rozkład instytucjonalny Wenezueli, jakby nie było członka OPEC z produkcją rzędu 2,88 mln baryłek dziennie (w styczniu br.) i udziałem w podaży kartelu (uwzględniającej Irak) oraz świata na poziomie, odpowiednio 9,3% oraz 3,2%. Wielkość eksportu wenezuelskiej ropy (i nieprzetworzonych głównie produktów ropopochodnych) do USA wynosiła w trakcie ubiegłego roku ok. 0,8 mln b/d, czyli spadła do najniższego poziomu od lat 80. zeszłego stulecia. Odpowiadając za ok. 4,1% amerykańskiej konsumpcji ropy.
W obliczu kryzysu krymskiego paliwa płynne są odmieniane przez wszystkie przypadki. Nie musi to jednak oznacza, że ceny ropy w marcu zamkną się na plusie. Rzecz dotyczy nie tylko „łupkowego straszaka” z USA, czy ewentualnego nagłośnienia porozumień między Zachodem a Arabia Saudyjską w sprawie uruchomienia dodatkowej podaży. Przyczyny oczekiwanego spowolnienia cen są także „prozaiczne”. Wynikają choćby z zakończenia nad wyraz srogiej zimy w Stanach Zjednoczonych czy niepewności co do tempa wzrostu gospodarczego w strefie euro i na rynkach wschodzących. W tym zwłaszcza do gospodarek tworzących popularny akronim BRICS. Co odnosi się w pierwszym rzędzie do: Rosji, Brazylii, Indii i być może jeszcze RPA, która odnotowuje m.in. kolejną fazę konfliktów płacowych w sektorze górniczym.
W dłuższym terminie wśród czynników, które mogłyby petryfikować ceny ropy, na zbliżonym do obecnego pułapie, wymienia się możliwość nowej eskalacji napięć na Bliskim Wschodzie, w tym jakieś perturbacje wokół koncyliacyjnego nastawienia Iranu, czy też destabilizujące Nigerię, kolejne akty terroryzmu.
W takiej sytuacji jak obecnie, w centrum uwagi znajduje się zawsze złoto. W poprzednim tygodniu (w sieci +1,0%, na fixingu +0,6%) wiele nie brakowało (dosłownie kilka dolarów), aby żółty metal (w handlu elektronicznym) przełamał poziom 1400 USD/oz. W rezultacie ubiegły tydzień skończył z kursami: 1340,20 USD/oz (sieć) i 1335,25 USD/oz (fixing), a asumptem do korekty okazał się sygnał o dynamicznym przyroście nowych miejsc pracy w USA. Generalnie złoto jest w trendzie, który na podstawie obserwowanej od połowy grudnia progresji (ok. 10%), można nazwać obiecującym.
Ten sam przymiotnik odnosi się do srebra. Piątkowe komunikaty o rynku pracy w USA spowodowały, że na wyższy od oczekiwań przyrost nowych miejsc pracy (poza rolnictwem) bardziej elastycznie zareagował handel sieciowy, przez co przyczynił się do zróżnicowania zeszłotygodniowych stóp zwrotu. W zależności od miejsca odczytu „biały metal” stracił (–1,5%) lub zyskał (+0,5%), z kursami zamknięcia, wynoszącymi stosownie: 20,92 USD/oz (sieć) i 21,38 USD/oz (fixing). Notowania srebra znajdują się też pod pewnym wpływem podażowego zastoju w segmencie metali kolorowych. W poprzednim tygodniu, w ujęciu spotowym: aluminium (+0,5%), cyna (–1,7%), cynk (–0,3%), miedź (–2,3%), nikiel (+5,1%), ołów (–1,4%). Na cenach miedzi, które doszły w tych dniach na London Metal Exchange do 6 847 USD/t, czyli najniższego poziomu od lipca 2013 r., presję sprzedażową wywołał odczyt lutowego, przemysłowego PMI (48,50 pkt.) dla Chin. Opublikowane w sobotę 8 marca dane o handlu zagranicznym w lutym w Państwie Środka, wykazały spadek eksportu o –18,1%. Przekładający się na ujemny bilans handlu zagranicznego, wynoszący –23 mld USD. Warto jednak pamiętać, że gospodarka Chin, zgodnie preferencjami tamtejszych władz, przestawia swe priorytety na rynek krajowy. Stąd m.in. usługowy PMI stoi wyżej od industrialnego, w lutym odnotował wzrost do 51 pkt z 50,8 pkt w poprzednim miesiącu. Na uwagę w tym kontekście zasługuje też wzrost lutowego importu o +10,1%, czyli o połowę wyższy od oczekiwań. Analitycy TD Securities, podkreślają z kolei rosnącą od początku 2014 r. dynamikę chińskiego importu miedzi, cynku, ropy naftowej, węgla oraz rudy żelaza.
Na rynku towarów rolno – spożywczych w poprzednim tygodniu - hossy, z pewnymi wyjątkami (tj.: szorstki ryż –0,4%, Robusta –0,9%, biały cukier –0,1%, krowi żywiec –1,0%), ciąg dalszy. Rosnące ceny na parkietach zbożowych zdają się antycypować, ewentualny spadek podaży zza naszej wschodniej granicy (jego potencjalną skalę omówiono w poprzednim komentarzu) oraz możliwość podwyższonych zakupów, związanych ze strategicznymi zapasami. Z tego względu w minionym tygodniu: pszenica („zwykła”+8,8%, Kansas +6,5%), kukurydza (+5,3%), soja (fasolka +3,2%, śruta +0,07%). Z drożejącymi cenami zbóż konweniował wzrost cen „mięsa czerwonego”: chuda wieprzowina +6,1%, wołowina/buhaje +0,4%.
Progresję wykazała także większość „koszyka mokka”, gatunek kawy Arabica zyskał w tygodniu: +8,8%, kakao +1,2%, a trzcinowy cukier: +1,9%. Przewagę wzrostowej strony rynku wydatnie poszerzył koncentrat soku pomarańczowego +5,4% i bawełna +4,2%. Na szczęście nie ze względu na wzrost popytu związanego z szyciem mundurów, lecz zamówienia eksportowe nadsyłane do USA i niesprzyjającą pogodę w brazylijskim stanie Bahia.
Wojciech Szymon Kowalski