1. ISIS traci zyski z ropy
Jak donoszą irackie media, ISIS straciło znaczną część swojego dochodu z ropy, na którym mocno polegało. Uważa się, że zanim straciło kontrolę nad polami naftowymi w pobliżu miasta Tikrit, dochody ISIS wynosiły około 20 mln dolarów miesięcznie. Również prawie 80 należących do ISIS ciężarówek z ropą zostało zniszczonych podczas nalotów amerykańskich sił powietrznych, mających za cel zniszczenie przemytu prowadzonego przez ISIS. Armia syryjska i kurdyjska również dokonały postępów w przechwyceniu kluczowych punktów wzdłuż istotnych naftociągów, które wpadły w ręce ISIS. Wygląda na to, że obecna strategia, polegająca na odcięciu ISIS od jego zysków z ropy, przynosi efekty, przynajmniej w Iraku. W Libii jednak ISIS nadal rozszerza działania i zagraża wydobyciu ropy. Pod koniec 2014 roku ISIS podobno kontrolował wystarczającą liczbę pól naftowych do produkcji aż 75 000 baryłek na dzień. Od tego czasu liczba ta została zredukowana, tak samo jak system transportu ropy ISIS, dokładne liczby nie są jednak znane.
2. Czy ropa zagwarantuje Kurdystanowi niepodległość?
Kurdowie nie mają niepodległego państwa, ale coraz więcej mówi się o takiej możliwości jako następstwie obecnej destabilizacji regionu. Potencjalna niepodległość Kurdystanu zależałaby w dużej części na jego dostępie do ropy. W czerwcu 2014 roku, zaraz po tym, jak ISIS przejął kontrolę nad Tikrit i pobliskich terenach Syrii, Regionalny Samorząd Kurdystanu (RSK) przejął od irackiego rządu kontrolę nad wydobyciem ropy w północnym Iraku (mówiąc dokładniej – w mieście Kirkuk i otaczających go polach naftowych). Pomimo że Bagdad zażądał od Kurdów zwrócenia ropy i miasta władzy centralnej kraju, to Kurdowie odmówili i nadal bronili miasta przed wkraczającymi siłami ISIS. W ostatnim czasie Kurdowie najwyraźniej zyskują przewagę w tej walce. Kontrola nad złożami ropy daje Kurdystanowi szansę na niepodległość opartą o duży przemysł naftowy. Raporty wskazują, że terytoria będące obecnie pod władzą Kurdów oraz te, które ostatecznie mogą się pod nią znaleźć, mogą potencjalnie mieć zasoby w wysokości 50 mld potwierdzonych baryłek ropy, 80 mld niepotwierdzonych baryłek ropy oraz 8-10 bln ton gazu ziemnego. Gdy wyjaśni się przyszłość po-ISISowego Iraku, RSK będzie miało większą władzę w regionie, dzięki swojemu własnemu wojsku i możliwościom, jakie dadzą mu złoża ropy. Na ten moment Kurdowie znacznie zwiększyli swoje terytorium i zasoby, potrzebne do osiągnięcia niepodległości. Jeśli pozostaną u władzy, mogą zadeklarować niepodległość Kurdystanu w tej bogatej w ropę krainie.
3. Gaz ziemny zbliża Egipt i Izrael
Równocześnie rozwój zagranicznych zasobów gazu ziemnego zwiększa się w rejonie basenu Morza Śródziemnego. Egipt i Izrael współpracują przy przywracaniu produkcji gazu ziemnego w regionie. Egipt zabezpieczył niedawno dużą inwestycję włoskiego ENI (MI:ENI) (MI:ENI) aby zwiększyć produkcję na swoim zagranicznym terenie wydobycia gazu ziemnego w Zohr. Po mocnych opóźnieniach spowodowanych kwestiami prawnymi w Izraelu, spółki energetyczne w końcu mogą rozwinąć działania na zagranicznym izraelskim polu gazowym Leviathan. Pobliskie pole, Tamar, produkuje gaz od 2013 roku. Raporty medialne donoszą, że można spodziewać się tam produkcji ponad 1 mld stóp sześciennych gazu ziemnego na dzień, gdy osiągnie ona swój najwyższy poziom w 2017 roku. Wyprodukowane zostanie także ponad 1000 baryłek kondensatu na dzień. Leviathan prawdopodobnie zostanie uruchomiony w 2019 roku i w swoim najwyższym momencie wyprodukuje 2,1 mld stóp sześciennych na dzień. Leviathan znacznie odmieni niestabilną sytuację Izraela w kwestii paliwa, dostarczając wystarczającą ilość gazu do zasilenia popytu na elektryczność, z nadwyżką do eksportu gazu ziemnego do Egiptu. Izraelowi i Egiptowi udało się nawet przywrócić do życia warte 10 mld dolarów wstrzymane porozumienie pomiędzy Egiptem a Noble Energy (NYSE:NBL) (które jest w posiadaniu 40% Leviathan). Egipt zagroził, że zerwie umowę, gdy sąd międzynarodowy nakazał krajowi zapłacić 1,73 mld dolarów grzywny Izraelowi za jednostronne anulowanie eksportu gazu ziemnego do Izraela w 2012 roku. W maju jednak Izrael zgodził się na zaakceptowanie połowy tej kwoty, w zamian za przywrócenie umowy Noble z Egiptem.
4. Po próbie zamachu wojskowego Turcja i Rosja wracają do rozmów o gazociągu
Zanim Turcja zestrzeliła rosyjski samolot wojskowy w pobliżu Syrii w listopadzie 2015 roku, te dwa kraje były mocno zaangażowane w negocjacje o budowie nowego gazociągu (o nazwie TurkStream), który dostarczałby rosyjski gaz do Europy. Przebiegałby on po dnie Morza Czarnego, przez Turcję i kończyłby się w Ipsali, miejscowości na granicy turecko-greckiej. TurkStream jest ważnym elementem rosyjskiej strategii, mającej na celu powstrzymanie swoich europejskich klientów przed przejściem do innych dostawców gazu ziemnego. Od czasu nieudanego zamachu wojskowego w Turcji w zeszłym miesiącu, prezydent Erdogan wyciągnął do Rosji rękę. Gazociąg TurkStream gra ważną rolę w tych rozmowach. Jeśli negocjacje się powiodą, to budowa gazociągu może zostać ukończona już w 2019 roku, co zwiększy zależność Europy od rosyjskiej energii.