Investing.com - Banki centralne są węzłami systemu finansowego, ponieważ zarządzają przepływem kapitału między bankami i krajami. Ze względu na swoją naturę, znają pieniądze i ich sekrety od podszewki, dlatego powierzono im zarządzanie walutą danego kraju. Zwiększa to również zaufanie do emitowanych pieniędzy, ponieważ banki centralne działają niezależnie od rządów - a przynajmniej tak głosi teoria.
Jednak coraz częściej wydaje się, że instytucje takie jak EBC, Fed i PBoC coraz bardziej reagują na wezwania polityków do wspierania gospodarki. W procesie tym tracą z oczu stabilność cen, którą ludzie odczuwają przy niemal każdym zakupie - wszystko staje się droższe.
Ale kiedy siła nabywcza i realne płace spadają, ma to ostatecznie negatywny wpływ na gospodarkę.
Jeśli bank centralny w tej fazie kryzysu sugeruje, że pieniądze powinny spadać jak manna z nieba, aby zwiększyć popyt, to bańka właśnie zaczyna trzeszczeć.
Przez długi czas Chiny były uznawane za przykład cudu gospodarczego par excellence, ponieważ dwucyfrowe stopy wzrostu były normą na początku XXI wieku. Wynikało to nie tylko z faktu, że Państwo Środka stało się zapleczem wytwórczym krajów uprzemysłowionych, ale także z politycznej woli ustanowienia Chin, jako supermocarstwa na arenie międzynarodowej.
Tak, więc dług wyraźnie rośnie szybciej niż wzrost gospodarczy, co stawia przywódców politycznych w trudnej sytuacji. Aby zachować własną pozycję i władzę, starają się oni wszelkimi sposobami przeciwdziałać obecnemu spowolnieniu gospodarczemu.
Chińscy dziennikarze mają już zakaz używania terminu "deflacja" w swoich raportach. Zaniepokoiłoby to inwestorów i ludność, co w ogóle nie pasuje do pożądanego wizerunku, że wszystko jest pod kontrolą. Zamiast tego starają się wesprzeć chory rynek akcji ulgami podatkowymi. Ponadto bank centralny kraju (PBoC) nieoczekiwanie obniżył jedną ze stóp procentowych, co jest oznaką, że sytuacja jest niepewna.
Analityk Rabobanku Michael Every zwrócił uwagę na biuletyn Economic Observer, który stwierdza, że finanse i gospodarka kraju są "na skraju załamania, a burza może rozpętać się w każdej chwili".
Zbierająca się burza to toksyczny koktajl słabego rynku nieruchomości, spadającego eksportu i wysokiego bezrobocia wśród młodzieży. To ostatnie stało się tak dramatyczne, że wstrzymano publikację oficjalnych danych.
Z punktu widzenia rządu pilnie potrzebny jest teraz wzrost popytu i zaufania konsumentów. Członek PBoC, Cai Fang, wspomniał nawet o pieniądzach zrzucanych z helikoptera. Wspomniana przez niego kwota, która ma przynieść efekt, to 551 miliardów dolarów!
Jak dotąd rząd wykluczył takie środki, ale Chiny są teraz tak zdesperowane, że niczego nie można wykluczyć. Michael Every jest jednak przekonany, że nawet to nic nie da.
Rynki są zbyt zaabsorbowane sobą i wierzą, że zostanie znalezione łatwe i szybkie rozwiązanie. Pogląd ten jest równoznaczny z całkowitą utratą poczucia rzeczywistości, ponieważ problemy strukturalne stały się zbyt duże i złożone. Jak zauważa Every, reakcja łańcuchowa prowadząca do globalnej katastrofy gospodarczej została już zainicjowana.
Chiny odnotowują ogromną nadwyżkę handlową, ale CNY i CNH są powstrzymywane przed spadkiem do poziomów sprzed 20 lat jedynie dzięki masowym interwencjom walutowym. Z czystej desperacji PBoC zaczyna obniżać stopy procentowe i myśleć o zrzucaniu pieniędzy z helikoptera, co tylko pogarsza sytuację.
Rosja znajduje się w stanie wojny gospodarczej, a argentyński bank centralny stoi w obliczu ostatecznego wyjścia z kryzysu. Japonia osiągnęła 6% wzrost gospodarczy w drugim kwartale, ale JPY pozostaje słaby na poziomie 145,5.
To obraz całkowicie chorego systemu, którego uzdrowienie będzie wymagało długiego okresu surowej diety i rekonwalescencji. Według Evere’go istnieje tylko jeden katalizator, który przyspieszy ten proces i zapewni, że będzie to koniec z horrorem, a nie horror bez końca.
Stopy procentowe muszą być dalej podnoszone, a nie obniżane zbyt wcześnie. To jedyny sposób na wyrównanie nierównowagi na rynku. Tak się jednak nie stanie, ponieważ nigdzie na świecie nie ma ku temu woli politycznej.
Mimo to realizm wśród inwestorów jest bardziej wskazany niż kiedykolwiek. Ale rynki czują się komfortowo w swoim różowym świecie Barbie, gdzie kolejna obniżka stóp ma ich uratować z bałaganu, w który sami się wpakowali, pisze Every.
Każdego dnia bawią się swoimi ukochanymi zabawkami, zamiast na trzeźwo analizować fakty; zawsze skupiają się tylko na bieżącym dniu i nikt nie jest w stanie lub nie chce myśleć o tym, co będzie za 20, 30 lub 40 dni, nie wspominając już o tygodniach czy latach. Czy można realistycznie oczekiwać, że rynek będzie nieustannie kwitł, a gospodarka stale rosła. Czy masowe wypieranie terminów „recesja”, czy „kryzys” spowoduje, że znikną na zawsze?