Sierpniowa zniżka DAX (o –0,51%), a także ubiegłotygodniowy regres (–0,20%) tego indeksu w obliczu dynamiki bieżących wydarzeń, mają już znaczenie głównie statystyczne. Dzisiejsza, pierwsza powakacyjna sesja do spokojnych już więc raczej nie powinna należeć. Wprawdzie Amerykanie obchodzą swoje Święto Pracy (w pierwszy poniedziałek września), lecz kolejne dni, a chyba też tygodnie zapowiadają się napięte, tym bardziej, że obok eskalacji problemu północnokoreańskiego, powraca zapomniany termin: SHUTDOWN.
Rzecz w tym, że partyjna większość w Kongresie Donaldowi Trumpowi nie wszystko od razu załatwia. Wśród Republikanów nie brakuje twardych jego oponentów z przewodniczącymi obu izb na czele, i jeśli mają w końcu wyrazić zgodę na zwiększenie limitów zadłużenia (a tak się powinno stać, np. Goldman Sachs daje na to 65% szans), to przed rozpoczynającym się w październiku nowym rokiem budżetowym, będą chcieli coś uzyskać. Choć to “coś” tak na prawdę trudno jednoznacznie określić, m.in. z tego względu, że rośnie również zagrożenie utraty większości w Kongresie po przyszłorocznych wyborach. Być może katalizatorem szybszej zgody i zwarcia republikańskich szeregów stanie się Korea Północna, choć chyba też nie tak od razu.
Znacznie spokojniej powinno być po środowym (7 bm.) posiedzeniu EBC. Giełdy w Europie oczekiwać będą kontynuacji programu skupu obligacji, co dawałoby jakieś poczucie względnej stabilności w strefie euro.
Konstatując kwestie kursowe – na ten moment wyglądają one tak, że operujący na parkiecie DAX muszą się pogodzić z relatywnie silną wspólną walutą i słabszym ciągle dolarem. Nie powinien on bowiem zyskiwać ani w obliczu oddalającego się zaostrzenia polityki monetarnej przez FED, ani tym bardziej wobec zwiększenia limitów zadłużenia rządowego w USA. Co się zaś tyczy geopolityki, to sprawa wcale nie jest tak oczywista, jak można by zakładać. Jeśli bowiem rola Chin w konflikcie z Pjongjangie jest wręcz trudna do przecenienia, to Biały Dom w ogóle będzie musiał zapomnieć o protekcjonizmie. W takiej sytuacji zredukowane zostałoby spore ryzyko, którym obarczone są również niemieckie akcje, zwłaszcza te z głównego parkietu.
W kontekście handlu zagranicznego Niemiec, ale przede wszystkim ostatnich dosłownie wydarzeń, zwróciłbym tym razem szczególną uwagę na tamtejszy sektor samochodowy. Akcje spółek motoryzacyjnych pod względem stóp zwrotu w przekroju ubiegły tydzień/sierpień – przedstawiają się następująco: BMW (–0,37%/+0,37%), Daimler (–0,60%/+3,27%), a Volkswagen (–0,37%/–3,65%). Można powiedzieć, że zgodnie z “narracją” kursu walutowego. Poprawkę oczywiście trzeba wziąć na papiery Daimlera, na których cenę oddziaływały, o czym była już mowa, informacje o możliwej reorganizacji koncernu. W piątek pojawiły się dane o sierpniowej sprzedaży w Stanach Zjednoczonych, i w reakcji na nie – stopy zwrotu na sesji wyraźnie w tym dniu wzrosły, tj.: BMW (+1,28%), Daimler (+0,93%), a Volkswagen (+0,92%). Rzecz jednak w tym, że progresję dynamiki sprzedaży (o +9,0%) wykazał tylko Volkswagen, podczas, gdy BMW (–8,2%) oraz Daimler (–10,7%) sprzedały wyraźnie mniej niż w tym samym miesiącu przed rokiem. Zwyżka notowań automobilowych spółek wyglądała zatem zupełnie tak, jakby antycypowała poprawę klimatu. Najpierw, także w piątek pojawiła się informacja, że sąd w San Francisco oddalił pozew stanu Wyoming (przeciw koncernowi z Wolfsburga) o naruszenie norm środowiskowych. Potem, tj. wczoraj podczas wieczornej debaty TV: Angela Merkel – Martin Schulz, padły pytania o koncerny samochodowe. Z których te ostatnie wyszły, jak sadzę obronną ręką. Stało się to za sprawą Pani Kanclerz, która wprawdzie przypomniała o nadszarpniętym zaufaniu, słusznej karze i potrzebie naprawieniu szkód, ale z niezmienną stanowczością wskazała na potrzebę niezakłóconej produkcji i związanymi z tym miejscami pracy. Zaś w odpowiedzi o być może najistotniejszą z punktu widzenia inwestorów kwestię – wyegzekwowania podobnych odszkodowań jak w USA, zwróciła uwagę na odmienne systemy prawne. M. Schultz próbował w związku z tym ripostować – potrzebą dokonania takich zmian w prawie, lecz nie zrobiło to raczej większego wrażenia. Jego agresywność na tym, i nie tylko na tym tle, była jedyną praktycznie cechą w której nad urzędującą kanclerz w tej debacie górował. W sumie nie wypadła ona dla lidera SPD źle. Po pierwsze, poprawić może o kilka punktów procentowych pozycję SPD w sondażach. Po drugie, jego starcie z A. Merkel powinno się postrzegać, jako te w którym zmierzył się z najwybitniejszym, jak dotąd politykiem XXI wieku.